***
In een buitenwijk van Rio de Janeiro gijzelt op 12 juni 2000 een jonge drugsverslaafde de passagiers van bus 174. De kaping is in heel Brazilië op televisie te volgen en eindigt in een vreselijke tragedie. In 2003 maakte José Padilha de bekroonde documentaire Bus 174 over dit drama. Met Last Stop 174 doet regisseur Bruno Barreto (Carried Away, Four Days in September) nu een poging het menselijke verhaal achter de gijzeling te tonen.
In Last Stop 174 gebruikt Barreto de gijzeling als aanleiding voor zijn verhaal. Hij onderzoekt de motieven van een verwarde jongen in een verharde maatschappij. Wat leidde tot de kaping? Hoe komt iemand ertoe zich in zo’n hopeloos avontuur te storten dat feitelijk gedoemd is te mislukken?
Het verhaal begint met de jonge drugsverslaafde moeder Marisa die haar zoon verliest aan een drugsbaron. Ze wordt de favela (sloppenwijk) uitgejaagd en vindt de weg naar God. Haar geloof geeft steun, maar ze kan haar gedachten niet van haar zoon afhouden. Als de drugsbaron vele jaren later wordt doodgeschoten, gaat zij terug op zoek naar haar zoon van wie zij niets weet, behalve zijn naam.
Ondertussen groeien Alessandro (Marcello Melo jr.) en Sandro (Michel Gomes) los van elkaar op in de favelas van Rio de Janero. Beiden hebben hun ouders verloren en raken al jong verstrikt in de criminaliteit. Zij moeten knokken om te overleven. Aanvankelijk zijn zij rivalen, maar zij komen na een gevangenisstraf nader tot elkaar. Alessandro is meer streetwise, neemt Sandro op sleeptouw en leert hem de ‘fijne kneepjes’ van het vak.
In een decor van armoede en geweld, met beelden van lijmsnuiven, straatovervallen en elkaar bestrijdende gangs vinden Sandro en Marisa elkaar als moeder en zoon. Marisa ‘voelt’ dat hij haar zoon is, Sandro weet dat het niet zo is. Toch trekt hij bij haar in en als zijn vriendin, het hoertje Soninha (Gabriela Luiz) ook over de vloer komt, lijkt het gezinsgeluk compleet. De problemen die volgen leiden echter tot een uit de hand gelopen kaping.
Last Stop 174 is een sterke film waarbij het menselijk drama voorop staat en het geweld op de achtergrond alom aanwezig is. De personages hebben een hang naar warmte en liefde, maar kunnen deze niet geven en vinden. Vooral het rauwe en realistische deel over het straatleven is boeiend en overtuigend.
Barreto slaagt er goed in het gedrag van de personages begrijpelijk te maken, zonder dit goed te praten. Zij kunnen de omstandigheden gewoonweg niet naar hun hand zetten. Er is geen absoluut goed of slecht. Iedereen in de film is op zoek naar warmte, maar blijkt hier onmachtig toe. Uiteindelijk leidt dit tot een losgeslagen actie met dramatische gevolgen