Sex, drank en drugs in het luchtruim
***
Een vliegtuig draait rondjes in de lucht en wacht op toestemming voor een noodlanding. De vooruitzichten zijn niet rooskleurig. Het landingsgestel is defect en er is geen geschikte landingsbaan beschikbaar. Met de dood voor ogen proberen piloten, cabinepersoneel en passagiers op een onconventionele manier er het beste van te maken.
In de comedy Los amantes pasajeros zet regisseur Pedro Almodóvar (Todo sobre mi madre, Hable con ella) een bont gezelschap bij elkaar. In de Business Class zitten een pas getrouwd stel (Miguel Ángel Silvestre en Laya Martí), een frauduleuze zakenman (José Luis Torrijo), een onverbeterlijk versierder met een slecht geweten (Guillermo Toledo), een maagdelijke waarzegster van middelbare leeftijd (Lola Dueñas), een Gossip Queen van een roddelblad (Cecilia Roth) en een mysterieuze Mexicaan (José María Yazpik). In de Economy Class ligt iedereen te slapen; naar later blijkt omdat ze zijn gedrogeerd. Het cabine personeel bestaat uit drie homofiele mannen (Javier Cámara, Carlos Areces en Raúl Arévalo), de hoofdpiloot (Antonio de la Torre) is biseksueel en de copiloot (Hugo Silva) dénkt hetero te zijn.
Gooi de ingrediënten bij elkaar, hussel het een beetje door elkaar en serveer het met een pikant sausje. Het lijkt makkelijk en goedkoop, maar deze opvatting zou Almodovar toch tekort doen. Hoewel de film best wat onzin en lolbroekerij voortbrengt, is het net niet té en is het wel degelijk vermakelijk. Het is allemaal een beetje over the top, maar dat komt de film ten goede. Je moet het ook allemaal niet zo serieus willen nemen. De scene van de dansende stewards is schitterend onbenullig en choreografisch zit het verrassend goed in elkaar. De rollen zijn opvallend goed gecast met gevoel voor detail. Het meest in het oog springen de drie stereotype homofiele stewards, die toch zo verschillend zijn.
Het verhaal lijkt los van de werkelijkheid te staan, maar is volgens Almodóvar een allegorische verwijzing naar de huidige maatschappij. Het luchtruim is een metafoor voor de Spaanse samenleving. De regering vergaloppeert zich aan een crisissituatie en ziet zich genoodzaakt tot een noodlanding. Maar wanneer die noodlanding moet plaatsvinden weet niemand. De massa (Economy Class) wordt onwetend gehouden en alleen de elite (Business Class) wordt bij het probleem betrokken.
Of de kijker deze metafoor in de film herkent, betwijfel ik. Misschien zal er naast de glimlach een onbestemd gevoel beklijven. Een gevoel dat niet alles altijd gaat zoals het hoort, maar dat er altijd wel weer oplossingen zijn. Dat belangrijke gebeurtenissen mensen kunnen veranderen. Maar dat het ook vaak lijkt of er niets is veranderd.