****
Ergens op het Engelse platteland kabbelt het leven gestaag voort. De rust wordt ernstig verstoord als Tamara Drewe (Gemma Arterton) uit Londen terugkeert naar haar geboortedorp. Het meisje met de grote gok is veranderd in een enorme vamp met prachtige benen, een interessante baan als journaliste en een gecorrigeerde neus. Regisseur Stephen Frears (Dangerous Liaisons, The Snapper) heeft met ‘Tamara Drewe’ een zeer vermakelijke film gemaakt, doorspekt met ironie en subtiele humor.
 

Op de licht glooiende heuvels ligt het idyllische Stonefield, een retraite voor schrijvers, gerund door de thrillerauteur Nick Hardiment en zijn vrouw Beth (Roger Allam en Tamsin Greig). Nicks arrogantie is groter dan de lange rij bestsellers die in zijn kast staat. Beth is zijn onvoorwaardelijke steun en in feite de drijvende kracht achter Stonefield. Beth vergeeft schuinmarcheerder Nick telkens zijn slippertjes, maar dreigt hier wel aan onderdoor te gaan. 

Met dit gegeven als achtergrond stapt Tamara in het leven van de dorpelingen en de schrijvende gemeenschap. Zij heeft haar ouderlijk huis geërfd en wil het opknappen om in de verkoop te gooien. De komst van de femme fatale brengt flink wat opschudding in het dorp. De knappe jonge vrouw is van buiten zelfverzekerd en windt iedereen om haar vinger. Van binnen ligt het iets complexer en blijkt zij niet goed te weten wat zij met haar leven – en vooral ook de liefde – aanmoet.

Het thema leent zich voor een inhoudsloos niemendalletje, maar Frears weet zijn verhaal uitzonderlijk goed en humoristisch te vertellen. De hele film is één grote cliché. De wat oudere schrijver Nick wordt verliefd op het te jonge meisje dat hij vroeger heeft afgewezen. De knappe klusjesman Andy (Luke Evans) was vroeger het vriendje van Tamara en moet nu het huis van zijn oude liefje opknappen. De inspiratieloze Amerikaanse schrijver Glen (Bill Camp) vindt zijn muze in Beth en er verschijnt zelfs een populaire rockster Ben Sergeant (Dominic Cooper) op het toneel.

De verhaallijnen lopen kriskras door elkaar en daardoorheen laveren weer twee verveelde tieners Jody (Jessica Barden) en Casey (Charlotte Christie). De jaloerse meisjes begaan een daad waarmee ze – omdat alle lijntjes verbonden zijn – een hele reeks onherstelbare ontwikkelingen veroorzaken, die leiden tot een dramatische gebeurtenis. Desondanks heeft de film natuurlijk wel weer een happy end.

Het is de kracht van de film: herkenbaar, voorspelbaar, clichématig en toch verrassend en origineel. De karakters zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt. Tamara Drewe is een film waarin subtiele, scherpe en harde humor worden afgewisseld met sociaal drama en een ironische blik op het leven.