****
Joachim Lafosse heeft voor À perdre la raison een waargebeurd familiedrama als basis genomen. De regisseur toont hoe de jonge Murielle (Émilie Dequenne) verliefd wordt op een Marokkaanse jongen, in korte tijd een gezin sticht en door diverse omgevingsfactoren enorm onder druk komt te staan. De gevolgen zijn desastreus.

Als Murielle de Marokkaan Mounir (Tahar Rahim) tegenkomt is zij op slag verliefd. Het gevoel is wederzijds en het tweetal besluit al snel te trouwen. Omdat ze geen geld hebben voor een woning, trekken ze in bij huisarts Pinget (Niels Arestrup). De dokter heeft Mounir als kind in huis genomen en zorgt voor hem als een vader. Na een stroeve start lijkt het samenwonen goed te gaan. Pinget stelt zich op als een zorgzame pater familias en doet van alles om het jonge gezin te steunen. Hij betaalt onder meer de huwelijksreis, waarop hij zelf overigens ook meegaat.

Rahim en Apestrup speelden eerder prachtig samen in Un Prophèt en doen het in deze film ook weer prima. Apestrud weet Pinget knap neer te zetten als een dominante maar goed bedoelende man, die uiteindelijk toch teveel met zichzelf bezig is. Hij ziet niet in wat voor schade hij aanricht. Rahim speelt de dankbare Mounir, die zich laat manipuleren en niet beseft hoe zijn vrouw van hem vervreemdt. Dequenne is uitermate sterk in haar rol van Murielle. De scène dat ze in de auto in een huilbui uitbarst is ijzersterk. Het nummer ‘Femmes, je vous aime’ van Julien Leclerq is hierbij een schot in de roos. Hartverscheurend.

Dequenne speelt net als bij haar rol in La Fille du Rer uit 2009 een jonge vrouw die een voor anderen onbegrijpelijke daad begaat. Maar waar bij La Fille du Rer meer gaat om de gevolgen van haar handelen, is bij À perdre la raison vooral het motief van belang. De hele film is opgebouwd om te tonen hoe Murielle zo ver komt dat zij een gruwelijke daad begaat. Het is duidelijk dat de jonge vrouw instort door de druk van de dokter, het gemis van steun van haar man, de vermoeidheid van vier kinderen opvoeden en het gevoel van gebrek aan vrijheid. Maar waarom dan deze oplossing? Waarom zag ze geen andere uitweg? Deze vragen worden onvoldoende beantwoord. Je blijft zitten met het frustrerende gevoel dat het toch anders had gekund.

À perdre la raison is een indrukwekkende film met een huiveringwekkend einde. De slotscène is knap, maar stemt tot diepe droefheid. Je had het liefst een ander einde gezien, maar dan had deze film geen bestaansrecht. Het thema leent zich niet voor een ontspannen avond en zeker niet voor een goed gevoel na de film. Het geeft wel stof tot nadenken. Wees gewaarschuwd.