Amerikaans echtpaar begint dierenhospitaal in Rajastan

Op zoek naar een betere plek in de wereld streek een Amerikaans echtpaar in 1992 neer in het gehucht Chota Hawala, op vier kilometer van Udaipur. In het land waar de koe heilig is, een van de meest aanbeden goden het hoofd van een olifant heeft en waarin apen heilige tempels bewonen, worden gewonde en verwaarloosde dieren veelal aan hun lot overgelaten. Getroffen door de slechte omstandigheden waarin deze dieren moeten zien te overleven, opende het stel enkele jaren later het Animal Aid Hospitaal.

Het is nog redelijk vroeg in de ochtend als we bij Francine in de tuin zitten. Het belooft een mooie zonnige dag te worden. Francine is Nederlands en getrouwd met de Indiër Dinesh. In Udaipur runnen zij Guesthouse Khumbal Palace en even buiten de stad hebben zij een paardenranch.

De paardenranch.

 

Met een gezelschap van vier personen en begeleiding gaan we de omgeving te paard verkennen. Onze gastvrouw vraagt of we ook het dierenhospitaal willen bezoeken, ‘beslist een aanrader!’ Een uur later hobbelen we in een motorriksja langs de donkere meren rond Udaipur en eindigen bij een kleine boerderij in de heuvels. Dinesh vangt ons op en laat de paarden zadelen. De tocht voert door het prachtige, dorre landschap van Rajastan. Na een lange en indrukwekkende paardenrit komt Chota Hawala in zicht. Ondanks enkele kleine bouwvallige huizen, die duidelijk armoede verraden, straalt het dorp geluk en vrede uit. Een meisje lacht ons vanuit de deuropening van haar huis toe en maakt trots gebaren dat we welkom zijn in haar dorp.

Vriendelijke begroetingen.

Raju.

Beestenboel
Aan de rand van het dorp ligt het Animal Aid Hospital, een groot erf met een hoofdgebouw en enkele schuren en dierenverblijven. Dagelijks worden hier rond de honderd dieren behandeld, waarvan het merendeel geen eigenaar heeft. De ontvangst is vriendelijk en we worden uitgenodigd even rond te lopen. Als ik naar de eigenaars informeer, volgt er druk mobiel telefoonverkeer. ‘Eigenaresse Erika Abrams is in het dorp en komt straks graag even langs’.

Het is een levendige beestenboel op het erf. Een ezel staat rustig te grazen van een schamel hoopje verdord gras. Opvallend is de hoeveelheid honden. Honden kunnen goed overleven, maar zijn tegelijkertijd klein en kwetsbaar. Met het toenemende verkeer worden zij vaak aangereden. Een manke hond strompelt kwispelstaartend op ons af. Hij wordt vergezeld door een timide rasgenoot met een grote open wond op zijn kop. Op een bankje krijgt een jong hondje een infuus toegediend door een medewerker. Een grijze hond ligt stilletjes in hoek te slapen, terwijl de meeste viervoeters uitbundig rondhuppelen. Tegen de ommuring staat een grote kooi. Een aap zonder neus kijkt zielig door de tralies.

Erika Abrams.

Erika Abrams komt mij tegemoet gelopen en stelt zich voor. Samen met haar man Jim Myers heeft zij het hospitaal opgericht. Ze wijst naar de aap. ‘Dat is Raju. Hij is ontvoerd uit een ander gebied. Nadat hij bij een elektrisch vuur verbrand raakte, wilde zijn eigenaar hem niet meer hebben. Hij is gedeeltelijk blind en zal nooit meer naar de natuur terug kunnen.’ Erika verzekert mij dat hij nu een beter leven heeft en vaak ook gelukkig lijkt. Na een ellendig leven heeft hij nu een warm nest gevonden.
 
Zelf doen
Erika vertelt dat zij in de jaren ’90 met Jim in Udaipur kwam wonen. De helft van het jaar verbleven zij in guesthouses in India en de andere helft woonden zij in thuisland Amerika. ‘We houden van dieren en het deed ons pijn dat er in Udaipur geen faciliteiten waren om zieke of gewonde dieren te behandelen’, vertelt Erika. ‘Indiërs staan anders tegenover dieren. Deze worden voornamelijk gezien als middelen om de kost mee te verdienen. Een hond wordt meestal ook niet als huisdier beschouwd en doorgaans niet in huis toegelaten. Dat lijkt vreemd voor ons, maar ze worden wel getolereerd en krijgen zo nu en dan een stuk brood toegeworpen. In Amerika worden zwerfhonden daarentegen afgemaakt.’

Een jonge moeder.

In eerste instantie huurde het echtpaar een vriend in die de stad afstruinde om gewonde dieren te vinden en naar het overheidshospitaal te brengen. ‘Pas toen we de dieren gingen helpen, werden we getroffen door de werkelijk slechte situatie. In heel Udaipur met zo’n 400.000 inwoners was maar één dierenhospitaal met één dierenchirurg. Dit ziekenhuis richtte zich eigenlijk enkel op de sterilisatie van melkkoeien. Voor straathonden was er eigenlijk geen plaats. Goede faciliteiten waren er nauwelijks.’ Dus besloten Erika en Jim om zelf een dierenchirurg in te huren. De huiskamer van een dorpeling werd tijdelijk gebruikt als operatiekamer en het echtpaar ging geld inzamelen. Voor 7000 dollar wisten zij een operatiekamer en vijftien kennels te bouwen. In 2003 konden de deuren van het Animal Aid Hospital officieel worden geopend. ‘Met vallen en opstaan zij we gegroeid. We hebben veel geleerd van zowel onze tegenslagen als successen. Gelukkig worden we veel geholpen. Mensen als Francine en Dinesh zijn goud waard. Met hun rondritten brengen zij veel mensen met ons in contact.’

Levens redden
Sindsdien heeft het echtpaar al vele dieren geholpen. De wonden worden verzorgd en van schoon verband voorzien. Honden worden direct gesteriliseerd en behandeld tegen hondsdolheid. Lastdieren zijn meestal afgebeuld en ondervoed en kunnen hier aansterken. Koeien, die van straat eten, hebben vaak last van plastic in hun maag en worden in het hospitaal geopereerd. Honden hebben vaak last van maden, schurft en bacteriële infecties. Vaak is een kleine hoeveelheid antibioticum al voldoende om een leven te redden. Erika: ‘Honden die aan de poort van de dierenhemel stonden, rennen soms binnen een paar dagen alweer vrolijk rond. Het voelt heerlijk om dieren te helpen. Liefde kan het verschil tussen dood en leven betekenen. Het is prachtig om te zien hoe een simpele aai of een zachte stem de pijn bij dieren verzacht.’ We nemen afscheid en vervolgen de weg te paard naar een groot stuwmeer. De zon gaat langzaam onder en de bergen kleuren goud. We pauzeren bij een onder water gelopen tempel en ik denk met bewondering terug aan het dierenhospitaal. Dinesh kijkt mij glimlachend aan, alsof hij mijn gedachten kan lezen, en geeft zijn paard nog een aai.

(Gepubliceerd in IndiaNu)

De ambulance op het erf van het hospitaal.